Txema Rodríguez, winnaar van de Mingote Award: "De eerlijkheid van een beeld kan hoop brengen aan hen die het nodig hebben."

Uwe Majesteiten, autoriteiten, vrienden…

Vele jaren geleden gaf ik bijna alles op voor de fotografie . Dat waren moeilijke tijden. Destijds woonde ik als man met zijn twee dochters, Inés en Lucía, in een oud, geleend appartement zonder deuren en met een kapotte boiler. We sliepen met z'n drieën op een matras op de vloer . Op een van die ochtenden zei mijn oudste dochter bij het wakker worden dat ik kalm moest blijven, omdat ze die nacht had gedroomd dat ik ooit een heel belangrijke prijs zou krijgen.

En de waarheid is dat we nu getuige zijn van hoe die kinderdroom werkelijkheid wordt. En trouwens, mijn ouders ook, die me, waar ze ook zijn, voor het eerst in mijn leven netjes gekleed zien.

Fotografie is mijn stem, en het heeft even geduurd voordat ik die vond. Ieder van ons volgt een pad, daar geloof ik in, en probeert onze liefde te steken in wat ons een levend gevoel geeft. Mijn overtuiging komt voort uit het geluk dat ik vele ervaringen heb mogen meemaken. Een daarvan was helaas de overstromingen in Valencia, waar jullie allemaal van op de hoogte zijn. Die kostten 228 mensen het leven en lieten duizenden anderen achter zonder huis, bedrijf of voorzieningen. Het beroofde hen ook van hun herinneringen, hun toevluchtsoord en hun privacy.

Velen van ons werkten in die zee van modder en verwoesting . Ik zeg dit in het meervoud, omdat ik deze erkenning van mijn persoonlijke werk moet delen met al mijn collega's, die van de krant Las Provincias en die van andere gedrukte media, televisie en radio. Samen deden we wat we konden, tot het uiterste van onze krachten , om verslag te doen van wat er gebeurde. We liepen geïsoleerd door de modder, we liepen over bergen auto's en we boden troost en steun aan degenen die dat niet hadden. We deden ons werk, net als zoveel andere duizenden die kwamen helpen.

Het troost me om te denken aan de transformerende kracht van journalistiek, vooral die welke geboren is en dicht bij de mensen leeft. Het troost me, in deze tijden van moreel verval, te weten dat de eerlijkheid van een beeld of een zin hoop kan brengen aan degenen die het nodig hebben, en ons doel kan vervullen om licht te werpen op het onzichtbare.

De dag nadat de prijsuitreiking bekend was gemaakt, schreef Amparo, de moeder van Joel, de jongen op de foto waarvoor ik vandaag deze toespraak houd, me. Ze wilde me feliciteren. En ze zei, en ik citeer: "Dank je wel dat je ons leven zichtbaar hebt gemaakt in die dagen dat gezinnen het moesten stellen zonder de hulp van degenen die ons in theorie zouden moeten helpen. Alleen vrijwilligers en goede mensen zoals jij waren er, waardoor we iedereen de kans gaven de situatie te zien. Een dikke knuffel. Ik zal Joel het nieuws laten zien; hij zal blij zijn."

Ik moet bekennen dat ik me zelden zo belangrijk heb gevoeld.

Ontzettend bedankt.